Jeanne Dekkers over schilderen
Het schilderen is een voortdurende zoektocht langs de randen van de her-innering. Als in een droom waarin gebeurtenissen elkaar opvolgen zonder gevoel voor tijd worden reizen, ontwerpen, landschappen en gevoelens vertaald in beelden. Ik werk in thema’s die elkaar als vanzelf opvolgen. Als in een reis kom ik werelden tegen, die ik wil onderzoeken en die me leiden naar nieuwe beelden. Compositie, kleur en beleving spelen een grote rol, elementen die ik in mijn werk als architect veelvuldig heb verkend. Tegelijkertijd ontstaan poëtische beelden die verschillende werelden laten zien. Onderzoek naar de werking van materiaal loopt dwars door het werk heen.
De abstrahering van het landschap en de natuur vind ik heel boeiend. Daarin laat ik in mijn beelden een wereld ontstaan, gerelateerd aan ervaringen. Het creëren van architectuur, waarin niet bestaande werelden verbeeld en gerealiseerd worden, is vergelijkbaar met het schilderen. Het schilderij laat een wereld zien die niet bestond en die wereld wekt nieuwe emoties op.
Vanuit mijn zoektocht kijk ik telkens opnieuw naar de mij omringende wereld en zet de verwondering van het nieuwe in in een nieuw beeld. Liever dichtbij dan veraf. De ons omringende wereld is oneindig groot door globalisering, virtuele werelden en de nooit ophoudende informatie die ons bereikt en overstroomt. Om als mens te overleven in deze veelheid van prikkels zoek ik in mijn wereld dichtbij, zodat ik me een autonome houding kan vormen, die ik inzet als uitgangspunt om te participeren in de mij omringende wereld. Mijn werk verbeeldt die houding.
Titel Professor Ingenieur
Jeanne Dekkers studeerde aan de Technische Hogeschool Eindhoven, waar zij in 1978 het ir diploma behaalde. Na haar studie werkte ze bij EGM-architecten, waar zij vanaf 1988 directielid was. In januari 1998 richtte ze haar eigen architectenbureau Jeanne Dekkers Architectuur op, in Delft. In 2010 werd Dekkers benoemd tot hoogleraar aan de Technische Universiteit Eindhoven. Op 25 april 2012 werd Dekkers benoemd tot ridder in de Orde van Oranje-Nassau. In 2014 richtte ze het architectuurplatform Sense & Care op, waarin de zintuiglijke beleving van de omgeving wordt onderzocht en ingezet als programma van beleving tijdens het ontwerpproces.
Ze realiseerde vele spraakmakende gebouwen. Ze ontwierp het Limburgs Museum in Venlo als een herinnering aan de stadsmuur, het iconische ontwerp van het Opleidingsinstituut Zorg & Welzijn op het terrein van de Vrije Universiteit Amsterdam waarbij Amsterdamse school een nieuwe betekenis krijgt, politiekantoor in Nijmegen als een blauwe pet in de openbare ruimte, stadhuis van Beverwijk als een baken voor de gemeenschap en het in 2013 opgeleverde kantoor van Deltares in Delft als een revival van het luisteren naar de natuur. Recent realiseerde zij het ambitieuze project, Ligne, het cultuurcluster gelegen in de binnenstad van Sittard, waarin filmhuis, museum De Domeinen en Hogeschool Zuyd zijn gecomponeerd rondom een stedelijk landschap dat de stadshal vormt.
Vanaf haar jeugd is Dekkers beeldend bezig. Naast schetsen en schilderen, ontwierp en maakte ze eigen kleding, bouwde vliegers en vliegerde en, ontwierp en maakte ze meubels. Tijdens haar carrière als architect is ze voortdurend blijven schetsen en schilderen. Haar gebouwen ziet ze als objecten in de ruimte. Nu haar twee oudste kinderen Elise en Anton Zoetmulder in haar voetsporen als architect zijn getreden, kan zij zich richten op haar kunstenaarschap. In Zuid-Limburg schildert zij sinds 2013 in een groot atelier in de door haar verbouwde boerderij.